Spora administracija tera investitore

,

Proizvodnja tekstila, nameštaja, obuće, metalo prerada, rudarstvo,poljoprivreda, proizvodnja grožđa i ostalog voća i banjski turizam, treba da budu osnova privrednog oporavka i razvoja Vranja

Razvoj privrede i smanjenje broja nezaposlenih su, prema anketama na sajtu naših novina, osnovni prioritet i uslov za razvoj Vranja. Grad, nekada prepoznatljiv po velikim privrednim sistemima pamučne, obućarske, metalne i industrije nameštaja, danas je u ekonomskom smislu gotovo uništen.. Simpo je u velikim problemima i zbog 60 miliona evra duga za poreze i doprinose treba da pređe u vlasništvo države; Jumko, pamučni kombinat sa nekada 12.000 radnika, od 2004. je u vlasništvu države a 1800 radnika štrajkuje zbog neisplaćenih zarada; fabrika obuće Koštana više ne postoji, a od velikih kompanija uspešno posluje samo Alfa plam, jedno od najuspešnijih srpskih preduzeća. Goran Kostić, generalni direktor kompanije, koga su Vranjske proglasile za ličnost 2003. godine u Vranju, nije optimista kada je stanje vranjske privrede u pitanju.

PREPOZNATLjIVOST

– Trenutno stanje vranjske privrede ocenio bih kao voma loše, sa stalnom tendencijom pogoršanja – kaže Kostić.

Prema njegovim rečima, strategija razvoja narednih godina treba da se bazira na onim privrednim granama po kojima je Vranje nekada bilo prepoznatljivo, i u kojima je radio najveći broj radika.

– Ako posmatramo unazad ( ovo ne znači da smo po standardu življenja bili iznad drugih, jer su prosečne plate i u tom periodu bile na nivou opštine, a u u poređenju sa drugim opštinama na začelju ), možemo zaključiti da je najveća upošljenost bila u proizvodnji tekstila, nameštaja, obuće, metalo preradi ( proizvodnja aparata za domaćinstvo i investicioni radovi ), proizvodnji i preradi duvana, proizvodnji i prerada grožđa i drugog voća, u uzgoju stoke, čime smo imali proizvodnju mesa i mleka. Imajući to u vidu, može se reći da među ovim delatnostima  treba graditi plan za budući privredni rast u Vranju, uz razvoj kvalitetnog banjskog turizma, kako medicinskog tako i rekreativnog. Mislim na razvoj Vranjske Banje koja treba da bude spremna za pružanje visoko kvalitetnih uslova, usluga i sadržaja – objašnjava Kostić.

Prema njegovom mišljenju, dakle, to su proizvodnja tekstila, nameštaja, obuće, metalo prerada, rudarstvo,poljoprivreda, proizvodnja grožđa i ostalog voća, povećanje stočnog fonda, turizam (razvoj banjskog turizma).

– Sve ovo treba činiti sa ciljem da se sve veća količina proizvoda plasira u izvoz, a tu je i razvoj     banjskog turizma za strane turiste – pojašnjava sagovornik.

Ono što, međutim, najviše zabrinjava, jesu veliki sistemi koji tavore. Prema Kostićevom mišljenju, takvim firmama, a misli se pre svega na Jumko i Simpo, treba pomoći jer imaju tržišnu perspektivu i poznate proizvođačke brendove na prostoru cele bivše SFRJ pa i šire:

– Kako ih postaviti na zdrave noge mora reći menadžment ovih kompanija.

Kostić skreće pažnju na to da sve firme nisu u istom položaju, pa kao preduslove treba ispuniti za napredak lokalne privrede, kaže:

– Da se svi privredni subjekti kontrolišu i nateraju da poštuju zakone, odnosno da plaćaju svoje         obaveze prema radnicima, javnim preduzećima, lokalnoj samoupravi i državi.

Naravno, i obrazovanje zauzima značajan segment u strategiji razvoja:

– Preispitati školski sistem, posebno srednje obrazovanje, a još više visoko i više, i prilagoditi ga privrednim potrebama. Ići na kvalitet umesto kvantiteta.

RESURSI

Vranje ima brojne prirodne resurse, ali naš sagovornik kao glavni resurs navodi onaj ljudski, koji se po njegovom mišljenju malo koristi:

– Ljudi koji su već obrazovani; veliki je broj onih koji se mogu brzo prilagoditi novim potrebama

Za razliku od mnogih u Vranju, Kostić ne misli da je ovaj region zapostavljen od Beograda, pre svega u pogledu investicija:

–  Beograd ne nudi već se od Beograda traži. Uslovi za to su projekti i sposobni ljudi. Nisam siguran da Beograd nije dovoljno dao Vranju, posebno u finansijskom smislu. Naš položaj je nepovoljan jer smo na kraju Srbije, što poskupljuje proizvodnju prevashodno u smislu troškova prevoza jer imamo veliku udaljenost od glavnih tržnih centara kao što su Beograd i Novi Sad.

Konačno, ali svakako ne i najmanje važno, Kostić predlaže dve osnovne mere na pospešivanju investicija:

– Ubrzanje sporih administrativnih procedura, svođenje komunalnih i ostalih taksi  na konkurentni nivo u odnosu na ostale gradove Srbije.