– Mrožekovi „Policajci“ su pre svega jedna sjajna parodija. On se u tekstu bavi paradoksima čovekovog odnosa prema vlasti, u rasponu od anarhizma do slaganja sa vladajućim pogledima
U pozorištu „Bora Stanković“ u Vranju, u toku je priprema dve premijere na večernjoj sceni – „Policajci“ Slavomira Mrožeka, čija se premijera očekuje 7. februara, te „Ženski razgovori“ Duška Radovića, koja će biti predstavljena samo nedelju dana kasnije. Zanimljivost je to, što obe repertoarske jedinice režira isti čovek, u isto vreme – Nebojša Dugalić, glumac i reditelj iz Beograda, jedan od ovogodišnjih laureata nagrade “31. Januar“ grada Vranja, za izuzetni doprinos na polju kulture.
DRAME, PA KOMEDIJE
Vranjske: Ovo će vam, za samo četiri sezone, biti treća pa četvrta režija u vranjskom pozorištu; otkud tolika povezanost sa ovdašnjim teatrom?
Dugalić: – Neki moji pozorišni počeci su već bili vezani za vranjsko pozorište, jer je kraljevačko u to vreme, kada sam ja počinjao, bilo u vrlo tesnoj saradnji sa vranjskim pozorištem. Kasnije sam gostovao sa dosta predstava na vranjskoj sceni, kao profesionalni glumac, a 2008. godine se ostvarila i moja prva rediteljska saradnja sa njim, postavkom Čehovljevog „Paviljona br. 6“. Pokazalo se da je početak bio više nego uspešan, jer je predstava nagrađena u Moskvi, na festivalu „Zlatni vitez“.
PRIMLjIVOST PUBLIKE
Koliko je, trenutno, ansambl vranjskog pozorišta kadar da se uhvati u koštac sa klasikom, u punom smislu tog pojma?
– Sve moje četiri režije u vranjskom pozorištu bile su na neki način trud oko toga da se postepeno podigne pre svega nivo izražajnih mogućnosti glumačkog jezika i da se raznovrsnošću sadržaja onih komada koje smo radili primljivost publike pripremi i za neke još zahtevnije tekstove, kao što su, recimo, antička drama, Šekspir, Molijer, Rasin, Kornej… Pozorište i publika moraju da budu u svojevrsnoj korelaciji, a to je prilično složen i dugotrajan proces.
Jeste li još tada prepoznali potencijale vranjskog ansambla?
– Posle te prve, zaista sjajne saradnje, usledila je i druga, sa „Starim danima“ Bore Stankovića. To upravo zbog toga, što smatram da je vranjski ansambl zaista jedini u Srbiji koji ima potencijala da iznese takav, složen literarni predložak. I to ne samo zbog činjenice da kao Vranjanci mogu sa punim razumevanjem da pristupe Bori Stankoviću, već pre svega prema širini i raznovrsnosti svojih glumačkih mogućnosti.
Zbog čega je, u ovoj sezoni, izbor pao upravo na Mrožekove „Policajce“ i Radovićeve „Ženske razgovore“?
– Posle dva dramska teksta, u dogovoru sa direktorom vranjskog pozorišta, Nebojšom Cvetkovićem, došli smo na ideju da bilo dobro uraditi neku komediju, u skladu sa motom vranjskog pozorišta ove sezone – „Rialiti i ti“. Izbor je pao na dva pomenuta teksta, e sada, koji postaviti na scenu? Na kraju smo se odlučili da idu oba – i „Policajci“ i „Ženski razgovori“.
PSIHOLOGIJA LOJALNOSTI I MUŠKO-ŽENSKO
Kako biste obrazložili upravo taj izbor tekstova?
– Mrožekovi „Policajci“ su pre svega jedna sjajna parodija na temu „psihologije lojalnosti“, i tiče se svakog vremena, pa i našeg. Slavomir Mrožek se u tekstu bavi svim onim paradoksima čovekovog odnosa prema vlasti, u rasponu od anarhizma do slaganja sa vladajućim pogledima; i kako jedan anarhista vremenom postaje odan vlasti. A to je, na žalost, i naša aktuelna tema, i aktuelna tema svake epohe.
PROFIL
Nebojša Dugalić rođen je 1970. godine u Kraljevu. Diplomirao je glumu 1994. godine na FDU u Beogradu, u klasi profesora Vladimira Jeftovića. Trenutno je jedan od najangažovanijih srpskih glumaca, a bavi se i režijom, komponovanjem, pedagogijom. Redovni je profesor glume na Akademiji umetnosti u Beogradu.
Zašto, pak, Duško Radović?
– U današnje vreme, takođe i tema žene i ženskih prava pripada onom spektru aktuelnih. Duško Radović je još u svoje vreme progovorio, na onaj svoj specifičan način, o svim fenomenima muško – ženskih odnosa, koji su arhetipski, uvek važeći. On ih je tretirao na jedan duhovit način, tako da se kroz smeh možemo prepoznati svi zajedno – i muškarci i žene.
Vrlo produktivno sarađujete sa vranjskim pozorištem, dobro poznajete mogućnosti ansambla, ali i tehničke uslovnosti vranjske scene; kako ocenjujete ovdašnje pozorište, u kontekstu savremene srpske pozorišne scene?
– Po mom dosadašnjem iskustvu, jedini problem vranjskog pozorišta je njegov geografski hendikep, u smislu udaljenosti od centra kulturnih zbivanja, kakav je Beograd, a da po svemu drugom , i po potencijalu ansambla, i po nivou umetničkih ostvarenja, mogu da mu pozavide skoro sva prestonička pozorišta. Tu je i problem zastarele tehnike, pogotovo svetlosnog parka. Naravno, da bi bilo koja biljka porasla i dala plodove, a pozorište je nežna biljka, potrebna je velika nega i trud onih koji tu biljku treba da čuvaju i neguju, a to je pre svega lokalna sredina. Mislim da je najvažnije da se na tom nivou shvati značaj ovakve kulturne institucije.
Pratite InfoVranjske.rs i na Facebook stranici portala.