Prvak banovine se dobijao odigravanjem utakmica prvaka gradova po kup sistemu. Vranjski klubovi nisu imali uspeha u tim kvalifikacijama. Građanski je jedne godine imao za protivnika Jugoslaviju iz Prilepa, a druge Bregalnicu iz Štipa. Izgubio je obe utakmice, i kao domaćin i kao gost.
Po zatvaranju igrališta u Kusom blatu klubovi su prepušteni da se sami snalaze kako znaju i imeju.
Inače, pored Hajduka i Građanskog, u Vranju je bilo još klubova: SK Obilić koji je okupljnjao romsku omladinu iz Gornje čaršije, SK Sloga iz naselja Panađurište, u kome su igrali Srbi i Romi, SK Trgovački, SK Monoppolac i SK Osvetnik. Početak Drugog svetskog rata, kao još uvek aktivni, dočekali su samo Hajduk, Građanski i Osvetnik.
GRADjANSKI KLUB
Pošto su ostali bez zajedničkog igrališta, klubovi su se snalazili kako je ko mogao. SK Hajduk je zakupio njivu u naselju Odžinka od vlasnika Petra Bunuševca, agronoma, na prostoru iza sadašnje Ulice Radoja Domanovića. SK Građanski je uzeo njivu od Borka Antanasijevića u sadašnjoj Ulici Sime Pogačarevića, pored reke Odžinke, koju sada, u tom delu, pokriva Kolubarska ulica. FK Sloga je igrala na poljani ispod tadašnje kasarne Prvog pešadijskog puka knjaza Miloša Velikog (na lokaciji gde je sada jedan vojni magacin i upravna zgrada rudnika „Grot“). Osvetnik je igrao na poljani preko puta sadašnjeg Vatrogasnog doma, na lokaciji gde su sada kancelarije naplatne službe Komrada, pa do lokacije gde je Dom kulture do mesta gde je smešten Istorijski arhiv. Igralište Hajduka se protezalo pravcem istok-zapad, a sva ostala pravcem sever-jug.
Godinu dana pre napada Nemačke na Jugoslaviju, klubovi su opet dobili zajedničko igralište. To je bio teren na lokaciji zgrada i placa današnje štamparije „Nova Jugoslavija“ i donje pijace. Igralište je bilo postavljeno pravcem sever-jug. Istovremeno počelo je pripremanje terena za igralište u naselju Saraina, na južnoj padini Krstilovice. Ta padina je bila dosta strma, pa je sa gornje, severne strane trebalo skinuti debeli sloj zemlje i nasipati je na donjoj, južnoj strani. Sve se to radilo bez bilo kakve mehanizacije, ručno, sa kopačima, pijucima, ašovima i ručnim kolicama. Zemlja se nabijala ručnim maljevima. Bilo je milina gledati radnike, srednjoškolce, studente s kakvim entuzijazmom su radili. I bogati i siromašni mladići, kao i navijači, svi su jedva čekali da imaju svoje igralište jer fudbalska igra bila je nerazdvojivi deo njihovog svakodnevnog života. To i takvo igralište završeno je pred samu okupaciju Vranja od strane bugarskog okupatora, 1941. godine.
RADNIČKI KLUB
Sportski klub Hajduk, koji je osnovan pod imenom Jedinstvo, okupljao je omladinu iz srednjih i imućnijih slojeva društva u Vranju. Za klub su povremeno nastupala i vojna lica, poput braće Brkić, od kojih je stariji Miša bio strah i trepet za protivničke golmane. Krajem 20-tih godina i početkom 30-tih predsednik Hajduka bio je Momčilo Stanojević, okružni državni tužilac za vranjski okrug. Blagajnik kluba bio je Vukašin Stanković – Vučko Toska, trgovac. Klub je materijalno dobro stajao i podržavan od gradskih vlasti zbog predsednika, uglednog državnog činovnika. Imali su novac za putovanja, kao i za opremu i fudbale. Njihova boja dresova bila je bela. U tom periodu slavu Hajduka proneli su: Čedomir Dimitrijević Čeda Demba, golman i fudbaleri: Božidar Stamenković Boža Nankus, Dragan Kostić Cvrcko, Nikola Kole Hadžinikolić, Uroš Mitić, Miloš Stanković Aćko, Antonije Maksimović, Milorad Stamenković Mića Baralo i drugi.
Sportski klub Radnički osnovan je 1922. godine pod imenom Sloga, ali je je to ime brzo promenio u Radnički. Članovi uprave i većina igrača bili su radnici, pa je s pravom nosio to ime. To se nije dopalo tadašnjem sreskom policijskom načelniku. Zaključio je da taj klub okuplja aktiviste i simpatizere radničke klase koji propagiraju antidržavne ideje. Klub je, po mišljenju načelnika, služio kao mesto gde su se okupljali radnički aktivisti i planirali štrajkove i proteste usmerene na rušenje monarhističke vlasti. Vranjsku policiju i vlast posebno je iritirala crvena boja dresova fudbalera Radničkog. Tu boju smatrali su komunističkom, pa su i klub smatrali kao jednu od ekspozitura ilegalne delatnosti mesnih komunista. Zato je sreski policijski načelnik zabranio delatnost kluba. Upravi Radničkog je bilo potrebno dosta vremena da nađe izlaz iz nastale situacije i obnovi aktivnosti kluba. Zaključeno je da treba promeniti ime i izabrati neko koje klubovi nose u većim gradovima tadašnje Jugoslavije. Morali su da nađu ime s kojim će se složiti sreski policijski načelnik, da ga u ubede da u fudbalu nema mesta za propagiranje komunističkih ideja.
(nastaviće se)
Pratite InfoVranjske.rs i na Facebook stranici portala.